Klasyfikacja FCI: Grupa 7 - Wyżły.

Sekcja 1 - Wyżły kontynentalne.

Typ „spaniel”.

Próby pracy wymagane.

Wzorzec FCI nr 117

WYŻEŁ NIEMIECKI DŁUGOWŁOSY

(Deutsch Langhaar)

Kraj pochodzenia: Niemcy

Data publikacji obowiązującego wzorca: 16.03.2001

Użytkowanie: wszechstronny pies myśliwski, doskonały do pracy

w lesie.

 We krwi wyżła niemieckiego długowłosego zebrało się dziedzictwo

psów oysel, wodnych, wyżłów i psów z otoczenia, co tłumaczy ich

wszechstronność. Od 1879 roku przeważające cechy właściwe dla tej

rasy zostały utrwalone poprzez selektywną hodowlę. W 1897 roku baron

von Schorlemer ustanowił po raz pierwszy specyficzne szczegóły i stworzył

sposób hodowli tej rasy.

WYGLĄD OGÓLNY:

Mocny, umięśniony, tułów dosyć blisko ziemi, o eleganckich liniach.

Osobniki za masywne lub niezdarne nie są preferowane.

WAŻNE PROPORCJE:

Kufa i czaszka są tej samej długości. Pies nie ma obniżonej tylnej części

tułowia, przednia łapa nieco dłuższa od tylnej.

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Zrównoważony, spokojny, o stabilnym temperamencie, miły, łatwy

w tresurze.

Należy zwrócić uwagę na piękno wydłużonej głowy ze znamieniem

szlachetności.

Mózgoczaszka:

Czaszka: lekko wypukła.

Stop: lekko pochylony, bez gwałtownych załamań.

Trzewioczaszka:

Nos: brązowy, lekko cętkowany.

Kufa: lekko zakrzywiona, nie za wąska.

Fafle: nie całkiem zakryte.

Szczęki/zęby: szczęki nie za smukłe. Zęby dobrze rozwinięte i kompletne

(42 zęby).

Siekacze górne przykrywają dolne przy bliskim kontakcie (zgryz

nożycowy). Schemat uzębienia:

3 1 4 2

----------- x 2 = 42

3 1 4 3

Policzki: łuki policzkowe nie za bardzo rozwinięte.

Oczy: jak najbardziej możliwie ciemnobrązowe; powieki dobrze przybierają

kształt gałki ocznej; trzecia powieka jest niewidoczna; ani

za głęboko osadzone, ani wypukłe.

Uszy: osadzone nie za nisko, lekko obrócone do przodu.

O silnym i szlachetnym wyglądzie; bez podgardla; szyja elegancko się

rozszerza tworząc piękne zakończenie; nie za krótka.

Grzbiet: prosty, solidny, nie za długi.

Lędźwie: niezwykle dobrze umięśnione.

Zad: szeroki, umiarkowanie pochylony.

Klatka piersiowa: część mostkowa rozwinięta. Duża klatka piersiowa

i dosyć obniżona; osiąga minimalnie wysokość łokci.

Nie jest za prosty. W ruchu noszony poziomo, ostatnia jedna trzecia

części ogona lekko podniesiona.

Kończyny przednie: u psa stojącego, widziane od przodu, kości

ramienia, przedramienia i stóp powinny tworzyć linię niemalże pionową.

Bark: ściśle przylegający; łopatka i kość ramienna widziane z boku

u nieruchomego psa powinny tworzyć kąt jak najbardziej prosty.

Łokcie: ściśle przylegające do tułowia.

Nadgarstki: lekko zgięte.

Śródręcza: lekko pochylone.

Kończyny tylne: widziane od tyłu, kość biodrowa, udowa, piszczelowa

i kości stóp powinny tworzyć pionową linię.

Stawy skokowe: najważniejszy jest właściwy kąt.

Wilcze pazury: powinny zostać usunięte zaraz po narodzinach.

Łapy: solidne i odporne opuszki.

Krok kryjący dużo terenu z mocnym napędem tylnych kończyn.

Skóra: dobrze napięta na całym ciele, niepofałdowana.

Włos: należy zwrócić szczególną uwagę na jakość sierści: nie powinna

być ani za bardzo długa, ani za krótka. Na grzbiecie i po bokach:

sierść długości 3,5 cm, dobrze przylegająca. Po dolnej stronie

karku, na piersi i na brzuchu sierść może być jeszcze dłuższa.

Brzuch: bardzo gęsta sierść.

Uszy: falista sierść zakończona frędzlami.

Ogon: cały dosyć puszysty.

Strona tylna kończyn przednich: sierść tworzy frędzle.

Strona tylna kończyn tylnych: sierść tworzy „portki”.

Podudzie: sierść wyraźnie krótsza, obfite frędzle nie są poszukiwane.

Przestrzenie międzypalcowe mają sierść krótką i ściśniętą.

Głowa: sierść wyraźnie krótsza jednak dłuższa niż u wyżła niemieckiego

krótkowłosego. Formowanie się czuba na czubku głowy jest

niepożądane.

Na ciele: sierść długa i prosta która dobrze się trzyma, płaska lub lekko

sfalowana; gęsta z dobrym podszerstkiem.

Umaszczenie:

- brązowe jednolite.

- brązowe z białymi łatami lub cętkami (szczególnie na przedpiersiu

i nogach).

- dereszowate ciemne (z miejscami ciemnego brązu bardziej lub mniej

rozległymi; głowa brązowa, ewentualnie z kłębkiem lub gwiazdą).

- dereszowate jasne (z miejscami jasnego brązu bardziej lub mniej rozległymi,

głowa brązowa, ewentualnie z kłębkiem lub gwiazdą).

- nakrapiane (liczne małe, brązowe plamy na białym tle; głowa brązowa

z kłębkiem lub gwiazdką).

- brązowe i białe, albo czysto brązowe lub białe, albo z kilkoma plamami

(duże brązowe plamy tworzą siodło lub płaszcz, głowa brązowa

ewentualnie z kłębkiem lub gwiazdą).

Kilka rzadkich znaczeń podpalanych może być obecnych: wynikają

one z atawizmu wyżłów.

Wysokość w kłębie:

psy: 60 - 70 cm,

idealna wysokość między 63 a 66 cm

suki: 58 - 66 cm,

idealna wysokość między 60 a 63 cm

Waga: około 30 kg

Wszystkie odstępstwa od tego, co podano powyżej, powinny być traktowane

jako wady, powodujące odpowiednie obniżenie oceny.

- Oczy: oko jasne drapieżne, oko umiejscowione ukośnie.

- Uszy: niezłączone z policzkami, krańce bez sierści.

- Grzbiet: grzbiet karpiowaty lub lekko łękowaty.

- Klatka piersiowa: beczkowata, za wąska.

- Ogon: w kształcie rogu, załamany.

- Kończyny przednie: staw łopatkowo-ramienny za bardzo otwarty.

- Kończyny tylne: krowie lub beczkowate.

- Stopy: spłaszczone, kocie lub zajęcze.

- Sierść: długa tworząca brodę i gęste brwi; kędzierzawa sierść.

Wady dyskwalifikujące:

- Cechy ogólne: słaby kościec, słabe umięśnienie.

- Głowa: nietypowy kształt.

- Oczy: entropium, ektropium, wady powiek korygowane chirurgicznie.

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie

umieszczone w worku mosznowym.